@ Het Nationale Park De Hoge Veluwe
Ook dit jaar waren de voornemens om wild te observeren en fotograferen in het Nationale Park de Hoge Veluwe tijdens de Edelherten bronst. Mijn passie voor één van de grootste landzoogdieren “Het Edelhert” is de reden om af te reizen naar Gelderland in Nederland.
Na een rit van ongeveer 2:45 stond ik als eerste voor de poorten van het park net voor de opening om 09:00. Perfect timing dacht ik bij mezelf.
Ik had me voorgenomen niet de volledige dag post te vatten langs de Wildbaan maar verschillende locaties aan te doen.
Na het openen van de poorten reed ik richting het “Bosje van Staf”.
Een schot, en ...
Voorbij het Reemsterveld draaide ik af richting het “Bosje van Staf”. Plots zag ik een kudde hindes door mijn achteruitkijkspiegel de weg oversteken terug het bos in. Ik dacht bij mezelf dit begint hier goed.
Vlug de versnelling in achteruit en langzaam kijken of ik de kudde nog kon fotograferen. Het waren behoorlijk wat hindes samen met een Edelhert. Maar ze waren moeilijk te fotograferen door het dichte struikgewas.
Ik besloot ze met rust te laten en verder te rijden tot de parkeerplaats voor de bareel en ging te voet verder.
Tussen het struikgewas zag ik een mooie, grote hinde staan. Ze had me ook opgemerkt en we hielden elkaar nauwlettend in de gaten. Ik had haar mooi scherp door mijn lens en op het moment dat ik ging afdrukken galmde een geweerschot door het bos en zakte het prachtige dier in elkaar. Was me dat schrikken.
Ik stond op ongeveer 40 meter van het dier en blijkbaar zat de hinde ook in het vizier van een jager. Ik was niet geïnformeerd dat de jacht al open was en vond het allesbehalve veilig.
Maar vooral, ik was redelijk onder de indruk om zo’n mooi dier tot zijn einde van haar leven te zien komen. Het moet wel een perfect schot zijn geweest want het dier zakte direct door haar benen en bleef roerloos liggen.
Ik besloot niet verder te wandelen en terug te keren. Ik zag ondertussen ook de jager richting het dier stappen en wat verder zag ik zijn wagen staan.
Everzwijn, met haar kroost ...
Via de Wildbaan besliste ik eens richting Otterlo te rijden.
Plots zag ik een everzwijn met haar kroost langs de kant van een zijweg zoeken naar voedsel.
Snel mijn raam openen en vanuit de auto kon ik dit mooie tafereel op de gevoelige plaat vastleggen. Een mooi decor.
Hoe je dood en nieuw leven in het wild zo kort op elkaar kan ervaren.
Minimalistisch landschap ...
Na de lunch besloot ik een wandeling te maken door het “Otterlose Zand” en in de regio van het “Otterlose Bos”.
Tussen de duinen kan je mooie beelden maken van het minimalistisch landschap.
Ik had mijn hoop wat gezet op een onverwachte ontmoeting met een Edelhert. Alhoewel ik soms de indruk had dat ik in de gaten werd gehouden van tussen de struiken en bomen, heb ik zo’n ontmoeting niet mogen ervaren.
Op zich niet erg omdat ik evenzeer kan genieten van de mooie natuur in de bossen van de Veluwe.
In de namiddag had ik me voorgenomen om post te vatten langs de Wildbaan om van daaruit wild te fotograferen.
Place to be ...
Aangekomen langs de “Wildbaan” werd het snel het duidelijk dat ik niet de enige was met dat idee. Elke avond komen talrijke natuurfotografen naar deze plaats om het wild van wat dichterbij te fotograferen.
In de vooravond wordt er dagelijks wat voeder gegooid waar het wild al te graag op af komt, en zo ook de vele natuurliefhebbers.
De dieren zijn al deze kijklustigen ondertussen gewoon en storen er zich niet al te veel aan.
Ik had mijn wagen achterwaards geparkeerd op de tweede parkeerstrook komende van Otterlo. De eerste parkeerplaats was al overbevolkt en ik dacht de tweede strook uit te proberen.
Al snel werd het duidelijk dat er veel bedrijvigheid was aan de andere parkeerstrook maar ik besloot, net zoals mijn buren, toch te blijven zitten want de dieren zouden sowieso ook onze richting uitkomen.
En zo geschiede, eerst de hindes en dan de geweidragers. Wat een mooi schouwspel. De warme gloed van de ondergaande zon gaf nog een extra toets aan dit schouwspel.
Achteraf hoorde ik dat er langs de andere uitkijkpost een imposant Edelhert aan het imponeren was in het natuurlijke modderbad om zo nog meer indruk te maken op zijn kudde. Ik zag de foto’s de volgende dag via diverse social media posts en moet toegeven dat het er zeer indrukwekkend uitzag.
Nu, je hoort me niet klagen want de avond was nog niet voorbij en nog meer moois was op komst.
Bij de ondergaande zon...
Van vorig jaar wist ik nog dat er langs het “Reemsterveld” ook mooie beelden kunnen getrokken worden van het wild bij ondergaande zon. Ook daar was er heel wat bedrijvigheid en veel mensen waren ook naar hier afgezakt.
Het was al vrij laat tegen sluitingsuur van het park en ook hier trok ik vlug nog wat mooie beelden.
Het werd langzaam tijd om het park te verlaten en de B&B op te zoeken. Ik keerde terug om via de Otterlo uitgang naar buiten te rijden.
Nog meer wild...
Toen ik terug aan de eerste parkeerplaats kwam langs de Wildbaan kwamen er terug een kudde hindes uit het bos gevolgd door een groep geweidragers. Wat een spektakel, geniet zelf maar van de beelden.
Dit was voor mij de kers op de taart en hoog tij om de eerste dag af te sluiten, want het was ondertussen 10 minuten voor sluitingstijd.
Het was als natuurliefhebber en fotograaf een fantastische dag. Keer op keer als ik, als natuurfotograaf, deze dieren kan observeren ben ik moeder natuur dankbaar om dit te mogen ervaren. Deze belevenissen vergroten mijn respect voor de natuur en het wild leven in het bijzonder alleen maar. En het respect gaat ook uit naar de organisaties die zo’n parken wereldwijd beheren, want deze organisaties laten toe het “wildlife” toch van wat dichter bij te bewonderen met respect voor landschap en dier. En dit in een wereld waar de verstedelijking nog steeds toeneemt en de natuurbehoud almaar verder onder druk zet.
Kijk alvast uit naar mijn volgende post over dag twee van mijn wildobservatie, dan gaan we richting Veluwezoom.
